Een commune

De afgelopen hemelvaartdagen leefden we in ons tuinhuis en in het tuinhuis van de buren zaten de tweelingbroer van Tobias, Silvester, zijn vriendin Andrea en hun kinderen Kolja en Lovis. Het was een heel geslaagd minivakantietje. De kinderen speelden van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Wij dronken thee, koffie, wijn of bier, werkten in de tuin, deden omstebeurt middagdutjes, waren aan het klaverjassen, praatten over onze kinderen of over de tijd van voor de kinderen en we waren vooral een groot gedeelte van de tijd aan het eten (ontbijt, lunch, ijsjes, borrelhap, barbecue).
Ook gingen we twee keer naar het Amstelpark, waar we alles, behalve de speeltuin, te gek vonden.

 

 

Als ouder vindt je al snel iets "te gek" gewoon omdat je kinderen ervan genieten en dan was er in het park ook nog een supercafé met goed zonnig terras waar wij dan weer konden praten, eten en drinken. Ook kwamen er de hele tijd bruidsparen langs, want het Amstelpark is een populaire trouwlocatie en zeer geschikt voor bruidsfoto's. Wij bekeken alle bruiden aandachtig en bespraken dan de jurk, de schoenen, de sluier en de stropdas van de bruid.

 

De laatste avond deden we kinderruil. Louis mocht bij hun in "het blauwe huisje" slapen en Lovis sliep bij Ole op de kamer. De kleintjes gingen vrij snel slapen en de groters waren, zoals verwacht tot tien uur wakker en aan het keten in bed. En ook de ouders gingen na een late vrijdagavond vandaag op tijd naar bed.

Maar s' nachts moest Lovis erg huilen en wilde ze naar haar mama terug. Tobias bracht haar snel naar het andere huisje en voor we insliepen zeiden we nog tegen elkaar dat wij het nu wel makkelijk  hadden, met alleen Ole.

Toen hij de volgende ochtend wakker werd (heel netjes om kwart voor acht) en ik zijn luier verschoonde zag ik dat hij een teek had. Tobias, die door zijn duinhuisjes-verleden veel teken-ervaring heeft haalde hem er uit. Ik kleedde hem verder aan en liet hem lekker spelen in het huisje terwijl wij nog even bleven liggen. Ik zij tegen Tobias: "waar zal ik mijn volgende blog nou eens over schrijven". Hij hoort mij er wel over praten, maar heeft mijn blog nog nooit gelezen. (desinteresse?) Over teken? zij hij, of over bruidjes in het Amstelpark? of over leven in een commune?

Daarmee bedoelde hij leven zoals wij de afgelopen dagen gedaan hadden. Ik begon meteen een hele verhandeling over dat ik het wel zag zitten, het leven in een commune. Wel met mensen die je aardig vindt en waar je ook wel de waarheid tegen kan zeggen en met behoud van je eigen "space en privacy". Ik raaskalde nog wat verder over mijn jeugd, waarin ik ook op zo'n manier woonde en hoe leuk dat wel niet was voor ons en handig als je eigen moeder nog sliep, kon je altijd ergens anders naar toe en met iemand spelen. En onze ouders hadden altijd een oppas en eens in de week gingen we gezamenlijk eten wat altijd reuze gezellig was. en bla bla bla... 

Toen kwamen Louis en Kolja binnen die luidruchtig een Pokemongevecht gingen houden in ons behoorlijk kleine huisje en Sil kwam binnen met Lovis. Ole en Lovis gingen boven op ons liggen en Sil zat op het voeteneind van het bed en besprak de sportuitslagen met zijn broer. En ik dacht alleen maar: Misschien toch maar niet, de commune........